MOJE Z FOTOGRAFIĄ BOJE

Przeszło 160 lat historii, w 1839 roku Louis Daguerre pierwszy raz zademonstrował członkom Francuskiej Akademii Nauk sposób uwieczniania obrazów na posrebrzanych miedzianych płytach. A dzisiaj hobby milionów ludzi. Do tej pory jakiś tam aparat, rolka filmu, później odbitki odebrane od fotografa - takie hobby ograniczone, hobby zależne, a dzisiaj ?. Pełna władza nad efektem końcowym, od momentu wciśnięcia migawki aż do momentu wyjęcia odbitki z drukarki, a co teściowa krzywo zerka z prawej strony zdjęcia, to sru ją w fotoszopie na jakąś długonogą blond podmienić, w miejsce Tico wstawiamy Mercedesa, co z tego że wakacje spędzone na działce, sru i już siedzimy pod palmami Sri Lankii, znajomym tak mimochodem pokazujemy, żeby im kopary do parteru spadły. Czyż to nie jest wspaniałe.

Tak na serio fotografię traktuję jako swoje drugie hobby, czy tez raczej pasję, celem moim nie jest stać się profesjonalistą, a jedynie przestać ROBIĆ ZDJĘCIA, A ZACZĄĆ ROBIĆ FOTOGRAFIE, moje zainteresowania malarstwem dalej są aktualne jedynie w pewnym momencie zmieniłem narzędzie przesiadając się z palety na aparat cyfrowy i komputer. Istnieje wiele stron poswięconych fotografii, pełnych opisów technicznych samych aparatów, gdzie każdy model dosłownie rozwalany jest na elementy pierwsze, nie chcąc powtarzać tego co już jest ogólnie dostępne chciałbym jedynie pokazać jakies tam moje zmagania i konkluzję w tym zakresie.

Jedyna moja rada to nie wywarzać drzwi już otwartych, a raczej słuchać porad tych, którzy naprawdę coś potrafią powiedzieć o istocie rzeczy. Zainteresowanych kwestiami technicznymi odsyłam do linków, gdzie naprawdę można zdobyć garść konkretnych informacji.
Do czego sam dążę ?. Chyba jedynie do tego by kolejne ujęcie, które udaje mi się uchwycić było ujęciem świadomym. Z setek zrobionych przez siebie zdjęć tylko niektóre , tak mi się wydaję, mogą za takowe uchodzić. Nie pretenduję do miana FOTOGRAFA a jedynie amatora. Trochę własnych prac zamieściłem w galerii do której zapraszam.

Fotografia od najmłodszych lat zawsze mi towarzyszyła w życiu, począwszy od lat siedemdziesiątych przez moje ręce przeszło kilka zdać by się mogło całkiem fajnych aparatów, od ZORKI poprzez SMIENĘ 8M aż po kultowego ZENITA E. Niestety nadeszły wspaniałe lata osiemdziesiąte, pierwsze komputery domowe, pierwsze otwarte złamanie kości podudzia, pierwsza randka, pierwsza butelka wina RAMBO. Nie wiem czy mogę się nazwac prekursorem tak zwanej fotografii cyfrowej, ale z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć że w roku 1985 wyprzedzałem epokę. Klasa maturalna, w zanadrzu wakacje , ZENIT , którego wtedy miałem był aparatem dość ciężkim, nieporęcznym , dodatkowy brak fotolabów i ta niepewność (wyjdzie, czy też nie) skłoniły mnie jak ongiś twórcę Polaroida do poszukiwań innej drogi, tak narodziła się fotograf CYFROWA. Jako że nikt przede mną nie robił niczego podobnego moje prace poprzedzone były silną podbudową teoretyczną z zakresu elektroniki, informatyki, mechaniki precyzyjnej i optyki. Pół roku studiów teoretycznych i wreszcie rozpocząłem pracę nad pierwszym na świecie kompaktowym aparatem cyfrowym.

KONSTRUKCJA PIERWSZEGO APARATU CYFROWEGO :)

Jako body użyłem obudowy z magnetofonu szpulowego ZK140 T. Modyfikacji poddałem przede wszystkim elektronikę, wyciąłem z płytki blok wzmacniacza, zasilacz i kondensatory, co później okazało się wielkim błĘdem. Otwory po tależach napędowych tasmy zasklepiłem płytą wiórową.
Problem pierwszy MATRYCA.
MATRYCA była czteroelementowa; inaczej 4 pixelowa zrobiona z mydelniczki, czterech fototranzystorów przysłonietych barwioną folią na kolory : czerwony, zielony, niebieski i czwarty element w kolorze szmaragdowym ( patrz obecne matryce SONY ) interpolacja sprzętowa uzyskana poprzez wybicie dodatkowych czterech otworów gwoździem 12 calowym. Jako SZKŁO zastosowałem obiektyw z rzutnika do przeźroczy firmy PREXER po wcześniejszym usunięciu soczewek; miało to niebagatelny wpływ na jasność obiektywu. Aparat generalnie miał pracować w trybie pełnego automatu, trybie preselekcji czasu i trybie manualnym. Najgorsza była preselekcja czasu, zastosowałem migawkę mechaniczną szczelinową zrobioną z kawałka barwionej na czarno blachy i grzebienia oraz spręzyn z zegara ściennego, łóżka polowego i kawałka pióra resoru z MALUCHA,dodatkowo wmontowałem MINUTNIK DO JAJEK, co dawało możliwość wydłużenia czasu naświetlenia do ok. 30 minut. Problemem były wstrząsy przy długich czasach naświetlenia i zastosowaniu zoomu, rozwiązałem to poprzez wahliwe zawieszenie zespołu optycznego i matrycy za pomocą czterech gum do WEKOWANIA SŁOIKÓW i układu żyroskopowego napędzanego silniczkiem elektrycznym z enerdowskiego samochodu zabawki WARTBURG. Aparat to przede wszystkim dobre SZKŁO, z racji tego, że matryca była tylko 4 pixelowa zrezygnowałem z zoomu cyfrowego, stosując jedynie optyczny, doskonałym rozwiązaniem okazała się BUTELKA PO MLEKU owinięta taśmą izolacyjną, z racji grubości denka uzyskałem zoom 20 krotny, co jak na tamte czasy było niezłym wynikiem, nie ma niestety róży bez kolców, butelka miała wytłoczony napis SPOŁEM co powodowało powstawanie dziwnych artefaktów na zdjęciach. Wybór trybu pracy odbywał się przy pomocy programatora z pralki automatycznej LUNA 385 i klawiatury basowej akordeonu Weltamister. Nie małym problemem był sam wysietlacz, zastosowałem kineskop z telewizora turystycznego YUNOST 2, kineskop z RUBINA mimo że kolorowy był za ciężki. Teraz nadszedł czas na odpowiedni firmware aparatu. Sąsiada kumpla dziewczyny brata szwagier znał gościa, którego teść miał dojście do ZETO w Katowicach, tam też powstało odpowiednie oprogramowanie pisane w Fortranie, jako czytnik taśmy dziurkowanej zastosowanie znalazła chińska pozytywka, przekładnia z maszynki do mięsa i latarka zasilana baterią R5. Karta pamięci, tutaj zastosowanie znalazła KASETA MAGNETOFONOWA STILON GORZÓW 120 MINUT CHROMOWA, sam zapis zdjęcia odbywał się za pomocą wyciętego mechanizmu z magnetofonu kasetowego MK232 GRUNDIG, mikrofonu nie odcinałem przez co mogłem do każdego zdjęcia dograć ok. 30 sekund notatki głosowej. Kondensatory o których wcześniej wspomniałem wróciły na swoje miejsce, w połączeniu z lampą przednią od składaka WIGRY 2 dawały całkiem niezły flash o zasięgu ok 3 m, a po przetarciu szybki mawet 4. Zasilanie aparatu, tradycyjny akumulator wyjęty z POLONEZA. Prawdziwym cudem techniki był pięciopunktowy system pomiaru światła oparty na ułożonych w formie krzyża światłomierzach SWOŁOCZ 2, pięciu opakowaniach po jogurcie i wadze jednoszalkowej legalizowanej produkcji PREDOM NIEWADÓW, waga doskonale radziła sobie w trybie centralno ważonym. Pomiar odległości AF odbywał się za pomocą sklejonych ze sobą czterech taśm mierniczych po 15 metrów każda z dokładnością do plus minus 30 cm . Pilot zdalnego sterowania, to linka hamulcowa w bowdenie wymontowana z KOMARKA. Pierścień redukcyjny zrobiłem ze studzienki kanalizacyjnej, a osłonę przeciwsłoneczną i filtr UV z wiadra emaliowanego wysmołowanego od środka i naciągniętej rajstopy dziecięcej czarnej. Calości dopełniał pasek na szyję z uprzeży spadochronu desantowego i denko obiektywu pomalowane na czarny kolor z żółtym napisem SZARP, tylko taka emalia ftalowa była wtedy w sprzedaży. Znajomy lakiernik całą konstrukcję pomalował FARBĄ SREBRZANKĄ do kaloryferów za pomocą wałka, co dało bardzo gustowną obudowę aparatu. Napisy ekspolatacyjne wycięte z TRYBUNY LUDU.

PIERWSZY MÓJ PLENER FOTOGRAFICZNY.

Matura za mną, przede mną Bieszczady, rozpisany miałem dokładnie cały scenariusz co gdzie i kiedy będę pstrykał. Jako że teoria swoje a praktyka swoje, okazało się że ktoś mi podprowadził w pociągu akumulator, tak że wylądowałem w Cisnej z aparatem ale bez zasilania. Z zazdrością i jednakoż pewną ironią zerkałem na tych co mieli ze sobą Smieny i Zenity, a czasami i jakaś Praktika się trafiła, ale cóż ja miałem aparat cyfrowy, cztery butelki wina SAMURAJ, tyle dałem za wypożyczenie starego agregatu prądotwórczego , pięć butelek za dowiezienie mnie z tym agregatem nad Solinę, tama fotografowana z góry w dół do lustra wody, niesamowity widok, zebrał się niezły tłum ludzi, agregat chodził na najwyższych obrotach, fakt dym trochę przysłonił to co miałem fotografować, ale miałem aparat cyfrowy, reszta się nie liczyła. Wychyliłem się z nad barierki.....

.... Ręce miałem umazane towotem bo agregat nie od razu zapalał, aparat mi się wymsknął, jako że miałem założony na szyję pasek, pociągnął mnie za sobą w dół, wisiałem tak może z dwie minuty, dym opadł, kierownik tamy który towarzyszył mi od początku zorientował się o co chodzi, odciął mnie w ostatniej chwili od aparatu nożem kuchennym firmy GERLACH z miejscowej STOŁÓWKI ZAKŁADOWEJ, po dwóch sekundach było słychać plusk. To był jak mniemam PIERWSZY NA ŚWIECIE KOMPAKTOWY APARAT CYFROWY.


Na fotografii obok jedyne zachowane zdjęcie z tego pleneru, zrobione jeszcze przed wypadkiem.

By cokolwiek o czymkolwiek napisać, czy też wyrażać swe opinie wpierw trzeba tego "kolwieka" poznać potrzymać trochę w łapach, pobawić się nim, poznać jego możliwości, może więc na początek napisze o aparatach którymi dane mi było "pstrykac" i które były, czy też są w moim posiadaniu.

ROK 2001 - SONY DSC 505V

ROK 2004 - YASHICA 108 MULTI

W międzyczasie przez moje "łapi i oki" przeszło kilkanaście innych aparatów cyfrowych, zazwyczaj dawanych do potestowania przez znajomych, głównie wyroby firm Canon, Fuji i Olympus. Przytaczanie ich opisów tutaj nie miałoby jakiegokolwiek sensu. Zainteresowanych odsyłam do stron głównie temu tematowi poświęconych a także do odpowiednich czasopism i periodyków.

...widziałem ślimaka pełznącego po krawędzi brzytwy, to jest mój sen,mój koszmar...
"Czas Apokalipsy" F.F.Coppola

Chciałbym w tym miejscu opisać swoją walkę z obiektywem, może trochę na zasadzie czegoś w formie poradnika, miejsc takich w sieci jest bez mała wiele, kierowanych do różnych ludzi, o różnym stopniu zaawansowania.
Nie chciałbym być posądzanym o jakiegoś typu plagiat, mógłbym wszystkich zainteresowanych odsyłać do innych stron, ale w takim razie jaki sens miałaby ta strona. Zasady w fotografii są jedne, ukształtowały się na przestrzeni wielu lat, często będe powtarzał to co można przeczytać w "mądrych księgach" , czy też znaleźć w innych miejscach netu.

Treści tę kieruję chyba najbardziej do samego siebie, może po trochu też kieruję ja do moich znajomych, których pasja fotografii dopadła. Uważam iż nie ma sensu wyważać drzwi już dawno otwartych, wystarczy poszukać, popróbować samemu, a kolejne zdjęcia będa coraz lepsze.
W podziękowaniu i jednocześnie w wielkim szacunku dla wielkich świata fotografii spróbuje pokazać że warto.

KROK PIERWSZY

Spakowałem aparat do pudełka, wsiadłem w samochód i objeżdziłem wszystkie sklepy foto w okolicy, ciekaw jestem co bym też kupił ?. Po paru godzinach wróciłem do domu, SZOK, w pudełku był mój "nowy aparat". "O nie misiu - mówię do siebie - nie tak od razu sru akumulator , karta i strzelać - powstrzymaj swą emocjonalność, bez emocji syneczku, masz być twardy i konsekwentny", pooglądałem go sobie ze wszystkich stron, trochę nacieszyłem oko z nowego nabytku. W samochód i sru do sklepu, dokupić całą resztę

KROK DRUGI

Chcąc uzyskaĆ "świadomość" w tym co robię i chyba po to, by ponaprawiać swoje dotychczasowe błędy "zanabyłem" dwie lampki biurowe, białe mleczne żarówki, papiery ozdobne w kilku kolorach, do lampek zalecano żarówki max 60 Watt, zaszalałem i kupiłem setki, jako że człowiek płaci za swe szaleństwa musiałem raz drugi ruszyć się z domu i "zanabyć" wspomniane 60-tki, setki za bardzo się grzały. Koszt mojego atelier zamknął się w kwocie ok 50 zł. Nie jest tak źle jak na początek.

KROK TRZECI

Jeszcze musiałem tylko dokupić przedłużacz, by jakoś swe studio zaopatrzyć w zasilanie, po czym wszystko "do kupy" poukładałem na biurku, właczyłem "elektownię" i .........
Od czego zacząć ?. Chyba wpierw przetestuję aparat, na rózne okoliczności, wreszcie się dowiem, kto winien, ja czy ON.

KOLORY

Ustawiłem gada na autoamatykę, a niech sam się pomartwi o przysłonę i czas, wszak wiekszość zdjęć tych plenerowych jak i innych właśnie do tej pory robiłem w tym trybie. I co widzę ?.Kurde wszystko wydaje mi się być w zakresie kolorów jak najbardziej ok, poukładałem kredki kolorami, do szklanki powkładałem jak leci, nie widzę niczego niepokojącego, może trochę to odbijające się światło za bardzo "wali" po oczach, kiedyś jeszcze raz to spróbuje sfotografować, narazie śpieszyłem się trochę, by jak najszybciej ujrzeć efekt.

WHITE

Kolory mam juz za sobą, no nic zabieram sie za wybielanie, na prędce poznosiłem do swego atelier to co przypominało w jakikolwiek sposób biały odcień bieli, a to kredka, kawałek białej kartki, chusteczka higieniczna, szpulka białej nitki i pomięta biała kartka, rózne faktury i rózne odcienie, a miało być biało, pstrykam, szybko wgrywam zdjęcie w komputer i co ?. No jest - białe jest białe, ta pomięta kartka lekko trąci błekitem, patrzę na kartkę, na monitor, na kartkę, na monitor - zgadza się, jest tak w istocie.

SZKŁO

Czasami na wszelkiej maści imprezach pojawia się "szkło" na stole, i co będzie jak nam przyjdzie sfotografować np szwagra z butelką jakiegoś dobrego trunku w łapie, a wyjdzie nam na zdjęciu wino marki "Rambo" lub też inny wyrób przemysłu siarkowego, świadomie jeszcze obok obłej butelki postawiłem kanciatego pryzmata, a może dojrzę coś fajnego ?. Światełko załamuje się super, odblaski satysfakcjonujące, chyba nie ma się do czego przyczepić.

METAL

OOOO to zawsze lubiłem, odblaki, odbłyski itd. Chyba powodem tego jest moje zainteresowanie lotnictwem, błyszczące kadłuby samolotów, cóż samolotu nie miałem. to dawaj młotkiem dyska potraktować, wybebeszyć, w środku zawsze jakieś fajne lustro się znajdzie, a jeszcze zegarki dołożyłem do kompletu i monety - jak szaleć to szaleć.

FRYZJER

Jutro idę do fryzjera, coś by z włosami zrobić, a to wziąłem na tę okoliczność pędzel i cztery nitki, dwie białe i dwie czarne, zobaczymy co wyjdzie.Nigdy nic nie wiadmomo, a może kiedyś jakaś super blond piękność trafi mi się do "pstryknięcia". Na wszystko człowiek musi być w zasadzie gotowy. I tutaj Soniak poradził sobie dobrze. Fajnego aparat zakupiłem - nie ma co :)

AUTOFOCUS

Szary na szarym, no zobaczymy jak sobie bydlaku poradzisz z tym problemem, a jeszcze kamola dołożyłem w ostatniej chwili. Zawyrczało autofocusem, jak wspomniałem cały czas jadę na automacie, ostrość dobra, mimo tego zdradliwego odbicia światła w wyświetlaczu telefonu.

CYTRYNKA

To jest zdjęcie cytrynki w całości, robione z odległości mniej wiecej 6 cm ( przy okazji makro mi wyszło). Zrobiłem tych zdjęć dokładnie cztery, za każdym razem ponosząc ISO o następną działkę. Akurat mój Soniak pozwala na ustawienie wartości 100, 200, 400 i 800, prócz oczywiście trybu autoamtycznego, gdzie wartość ISO zaczyna przypominać czasami losowanie szczęśliwego numerka :)

ISO 100

Powiększyłem zdjęcie do rozsądnej wielkości, by przyjrzeć się szczegółom, wszystko ładnie oddane, ładne szare jednolite tło, a i cytrynka wygląda całkiem smakowicie, co prawda efekt Pawłowa lekko mi "ryja" wykrzywia na jej widok , ale analizowam dalej.

ISO 200

No nie jest źle, da się oglądać, bałem sie jak wspomniałem na początku tego wątku wartości wyższych, ale jak widzę strach miał raczej wielki oczy, narazie nic się nie dzieje.

ISO 400

Z lewej strony zaczyna się pojawiać szum matrycy, cytrynka też jakby już trochę inna, zdać by się mogło iż trochę zciemniała, to jest cały czas duże powiększenie, spróbuję na takim ISO jakiegoś pejzarza walnąć, zobaczę co wyjdzie.

ISO 800

Wyraźny szum po lewej stronie, bez mała wygląda to jak pixeloza, cała masa kolorowych punkcików, których zadaniem jest udawać szare tło, wziąłem byka za rogi.

KADR POZIOMY

Kadr poziomy jest najbardziej popularnym rodzajem kadru. Determinuje go budowa oka ludzkiego . Stosujemy go w przypadku horyzontalnego ułożenia obiektów fotografowanych, kadr ten podkreśla znaczenie linii poziomych do minimum niwelując linie pionowe, uwydatnia relacje pomiędzy obiektami, prowadzi w naturalny sposób wzrok patrzącego. Kadr ten szczególnie przydatny jest podczas uwieczniania widoków ukazując ich rozległośc, doskonale nadaje sie do przedstawiania ruchu. Specyficzna formą tego typu kadru są zdjęcia panoramiczne.

KADR PIONOWY

Kadr pionowy stosowany w przypadku dominacji pionów, czyli fotografowaniu portretów, obiektów wysokich, gdzie zależy nam właśnie na ukazaniu "wielkości"
Ten sposób kadrowania pozwala nam na naturalne, samoistne odseparowanie głównego tematu naszej fotografii od tła podkreślając jego znaczenie dla całej kompozycji. Pozwala nam na pokazanie ruchu w dół lub górę. Spadający z dachu kominiarz znacznie lepiej wypadnie nam w kadrze pionowym, gdzie poprzez "prowadzenie " za nim obiektywu dodatkowo lekko rozmyje nam tło potęgując wrażenie ruchu. Oczywiście pod koniec akcji szybko przekręcamy aparat do kadru poziomego. Zdjęcie ostatnie, na którym uwiecznimy siłę przyciągania ziemskiego, osiagniętą prędkość a może i głębokość wbicia w grunt znacznie lepiej będzie wyglądac w poziomie. Ten sposób kadrowania unaoczni nam też różnice pomiędzy fotografowanymi obiektami, wyskakujacy w górę koszykarz na tle kurduplowatego sędziego.

KADR KWADRATOWY

Nie często spotykany spsób kadrowania, generalnie z racji samej konstrukcji aparatów, gdzie matryca, czy też klatka filmu ma kształ prostokąta. Do uzyskania praktycznie poprzez elektroniczne wykadrowanie fotografii z pomocą odpowiedniego programu komputerowego. Jest to kadr niejako neutralny, wyważony w swej naturze, prowadzący nas od środka obrazu do jego narozników, powodujący że skupiamy się na obrazie jako na całości.

WYSOKA LINIA HORYZONTU

Ten sposób kadrowania unaocznia odległość pomiędzy pierwszym i ostatnim planem, potęguje wrażenie głębi obrazu. Motyw główny skupia się w prawym górnym rogu fotografii, w jednym miejscu zbiegają się chmury, kawałek wydmy i las.

CENTRALNA LINIA HORYZONTU

Obraz zostaje podzielony mniej więcej na dwie równe połowy, przez co zatraca się dominacja którejkolwiek z nich.

NISKA LINIA HORYZONTU

Bezkresne, niekończące się niebo, które w sposób znaczący dominuje nad całym obrazem, od razu widać że to właśnie ono. Jego koloryt stanowi główny motym tego ujęcia, dodatkowo dopełnione wschodzącym słońcem i trzema smugami kondensacyjnymi, fotografowałem to z balkonu czwartego piętra, lepszy efekt byłby, gdyby zdjęcie zostało wykonane z poziomu "gruntu" poprzez skierowanie obiektywu w górę.

Balans ustawiłem na automat, wydaje mi się że kolory zostały oddane poprawnie, aczkolwiek w świetle w którym to fotografowałem szare tło tak naprawdę nie było aż tak szare

Przestawiam balans na światło dzienne, widać wyraźnie że szary zrobił sie "nie szary", pojawia się duża dominanta barwy żóltej, to jest ten mój najczęstszy błąd, masa zdjęć które robiłem w pomieszczeniu właśnie tak wygląda, lampa błyskowa nic nie pomaga.

To samo, tylko ustawiłem aparat na dzień pochmurny, wszystko makabrycznie żólte.

Światło fluoroscencyjne, widać jak wszystko wpada w fiolet.

Światło żarowe, wyraźnie wybija się niebieskie zabarwienie, szary jest szary ale taki własnie niebieskawy, cień za czerwoną kredką mówi sam za siebie, trochę to podobne do zdjęcia pierwszego.

Zbalansowałem biel na białą kartkę, mniej niebieskiego i szare tło stało sie znacznie bardziej naturalne, faktycznie jest takie jakie miałem.